گاهی مرز بین یک مربی خوب یا بد را عبارتی به نام شانس مشخص می‌کند.

یکی از رموز و اسرار فوتبال حقیقتی است تحت عنوان شانس؛ که برای جایگاه و نقش آن در جادوی توپ و تور و زمین هنوز تعریفی نیافته‌ایم. حقیقتی جدایی‌ناپذیر از فوتبال که گاهی ناعادلانه و فقط منبعث از یک اتفاق، مرز تشخیص بین توان فنی و یا ناکارآمدی و ضعف فنی یک تیم است.

به عنوان مثال اگر در بازی‌های مقدماتی جام جهانی اخیر شانس با تیم ملی فوتبال کشورمان یار نبود و در بازی اولمان در ازبکستان گل سالم ازبک‌ها مردود اعلام نمی‌شد و رحمتی حداقل چهار موقعیت تک به گل را مهار نمی‌کرد و یا اگر در بازی با کره جنوبی در تهران دیرک دروازه حداقل سه بار به فریادمان نمی‌رسید و رحمان احمدی یک تنه حداقل پنج موقعیت تک به گل کره‌ای‌ها را مهار نمی‌کرد؛ آیا اینک اسطوره‌ای به نام کارلوس کی‌روش برای ما وجاهتی داشت؟

پس باید پذیرفت که شانس جزیی جدایی‌ناپذیر از فوتبال است و گاهی مرز بین یک مربی خوب یا بد را عبارتی به نام شانس مشخص می‌کند. البته بار فنی یک مربی و بسیاری از عوامل دیگر مشخصا در این رابطه دخیل هستند.

با این مقدمه باید بپذیریم که استقلال صنعتی خوزستان در بازی روز گذشته برابر فولاد، بازی خوبی را از خود به نمایش گذاشت. بازی دیشب استقلال برابر فولاد نشان داد که ویسی با جدیت و همتی کامل درصدد رفع نقاط ضعف استقلال صنعتی خوزستان است که آثار تلاش وی را در بازی اخیر تیمش در شهرآورد اهواز به وضوح دیدیم.

اگر همان چاشنی شانس که به آن اشاره شد با عبدالله یار بود نتیجه باید به سود استقلال تغییر می‌کرد. در بازی دیشب، خط هافبک استقلال صنعتی خوزستان بسیار بهتر از سه بازی قبل عمل کرد و خط حمله این تیم با وجود اینکه هنوز از نداشتن یک تمام کننده رنج می‌برد اما در خلق موقعیت روی دروازه فولاد بسیار موفق‌تر ظاهر شد.

در بازی استقلال مقابل فولاد، اگر شانس با ویسی و شاگردانش همراه بود شاید نتیجه با اختلاف دو گل به سود استقلال خاتمه می‌یافت اما این بار، شانس با عبدالله ویسی یار نبود.

می‌دانیم عبدالله ویسی از مربیان متعصب و ارزشمند خوزستانی است و نیاز به حمایت دارد و بدون شک به عنوان حاصل و نتیجه یک نسل فوتبال خوزستان از او حمایت خواهیم کرد. اما آنچه عبدالله باید بداند این است که بیشتر شاگردان جوان و کم تجربه او نخستین تجربه حضور در لیگ برتر را پشت سر می‌گذارند و آستانه تحمل وی در مقابل عدم نتیجه‌گیری بچه‌های جوان استقلال باید بالاتر از دیگران باشد و عصبانیت جای خود را به آرامش و طمانینه بدهد.

استرس و فشار فکری و روانی که به واسطه عدم نتیجه‌گیری تیم روی مربی است هرگز نباید به بازیکنان منتقل شود و به همین علت است که مربیان بزرگ دنیا معمولا مسئولیت شکست را خودشان می‌پذیرند. ویسی توانمند است و بچه‌های استقلال هم نشان دادند دست و پا بسته نیستند و در بازی‌های اخیر خصوصا مقابل استقلال و فولاد بازی قابل قبولی را به نمایش گذاشتند.

پس آنچه ویسی باید ضمیمه کار خود کند آرامش است؛ او باید جوی آرام و به دور از فشارهای روحی روانی را در تیم حاکم کند تا بتواند از تمام ظرفیت ذهنی و فنی این بازیکنان جوان و آینده‌دار بهره ببرد و کادر فنی تیمش را همراه و همسوی خود تا رسیدن به هدف فرماندهی کند.