یادداشت روز/ پروانه سلحشوری: خوزستان ما ، آباد باد با سلام خدمت دلسوزان ایران سلام خدمت مردمی که رویای ایرانی آباد و آزاد را در سر میپرورانند و سلام خدمت مردم ایثارگر و از خود گذشته خوزستان، استانی که لوله های نفت آن شریان قلب ایران است و این نفت است که ایران را اداره میکند.

افسوس و هزاران آه که آنانی که آلودگی نفت را تحمل میکنند، آنان که نفت از زیر زمین شان بیرون می آید از درآمد آن بی بهره اند. براستی ما را چه شده است که خوزستانی که ایران را تغذیه میکند باید از مزایای آنچه خود دارد بی بهره بماند و کجای ایران را سراغ دارید که نه آب آشامیدنی مناسب داشته باشند و نه هوای درستی برای تنفس. باران که نعمت خدا برای همه است برای خوزستان بلای جانها شده است.

چه نجیبند این مردم که مرگ را هر روز تجربه میکنند و صدایشان در نمی آید و چه نجبیند این مردم که با پولشان حتی کشورهای دیگر آباد میشود و آنها هنوز شاهد ویرانی پس از جنگند. اما براستی چه باید کرد، آیا هزار کیلومتر دورتر از تهران بودن تاوانی است که خوزستان باید بپردازد؟ در زمانی که فواصل مکانی زمانی و مرزهای اینچنینی رنگ باخته اند چرا ما باید شاهد توسعه نیافتگی استان خوزستان باشیم.

در این مورد تا چه حد خودمان مقصریم؟ نمی شود همیشه مسئولین را مقصر دانست. مسئولین را از دنیای دیگری نیاروده اند. آنان برآمده از همین مردمند. اگر در جامعه ای اختلاس های کلان رخ میدهد شرایط اجتماعی و سیاسی آن فراهم شده است که به یک باره میبینیم معاون اول دولت قبل و چند تن از معاونان دیگر پرونده های متفاوتی در قوه قضائیه دارند این ما بوده ایم که بستر چنین فجایعی را فراهم آورده ایم. در علم جامعه شناسی، هنگامی که صبحت از جامعه و کارکردهای آن میشود یکی از موانع کارکرد درست جامعه بی تفاوتی افراد جامعه نسبت به رخدادهایی است که در آن جامعه به وقوع میپیوندد.

به نظر میرسد ما در حال حاضر در چنین جامعه ای بسر میبریم. آنقدر بی تفاوتیم که مرگ تدریجی خود را میبینیم و دم فرو بسته ایم. همه منتظریم تا دیگری کاری کند ،شاید دست رهایی بخشی آید و ما را نجات دهد. باور کنیم اینگونه اتفاقی رخ نخواهد داد. منجی ما خودمان و فقط خودمان خواهیم بود و آن زمانی است که خرد جمعی بر کنش های ما حاکم گردد. زمانی خوزستان میتواند سالم نفس بکشد که شرایط سالم سازی آن را فراهم کنیم. تفرقه مردم، جدایی گزینی قومیتی،تعصب های نابود کننده بلای جانمان شده است.

چرا سایر استانها میتوانند در سطح بالای اجرایی کشور همواره حضور داشته باشد ولی دریغا، که خوزستان از داشتن نمایندگانی که در سطح کلان اجرایی کشور حضور فعال داشته باشند محروم است. آیا نخبگان سیاسی و علمی در این استان وجود ندارد؟ یا اگر وجود دارد، اگر قرار است استاندار یا وزیر یا وکیلی تعیین شود، آیا این خود ما نیستیم که اگر از نظر قومی با ما تفاوت دارد خط بطلان بر همه شایستگی های آن میزنیم.

آیا اگر فردی توانمند باشد برای همه مفیدتر نخواهد بود. چرا با تنگ نظری راه را برای افراد غیر شایسته هموار میکنیم. چرا بجای اینکه اگر ببینیم فرد یا افراد شایسته تر از خودمان وجود دارد برای اعتلای میهن و استان خودمان کمک به او نکنیم. چرا مفهوم منافع ملی را حتی در سطح نخبگان سیاسی به درستی درک نکرده ایم. پس ما را چه شده است که این چنین این ارزشها تا اعماق وجودمان رسوخ کرده اند که راضی به عقب ماندگی خود هستیم اما راضی به تغییر باورهای خود نیستیم.

چرا از حق خود به عنوان یک شهروند استفاده نمیکنیم و رای خود را به افراد شایسته نمیدهیم. رای ندادن و بی تفاوتی افرادی که در موقعی که مشارکت سیاسی آنان لازم است سرنوشت انتخابات را به سمت و سویی میکشاند که راه را برای ورود افراد شایسته به مجلس سخت میکند. چه ما رای بدهیم یا ندهیم تعداد رای دهندگان و درصد آنها در انتخابات مجلس هیچ حساسیت و نگرانی ایجاد نخواهد کرد و حتی ممکن است عده ای که همواره با ترفندهای پوپولیستی رای مردم را از آن خود میکنند خوشحال هم شوند. بی تفاوتی و رای ندادن در انتخابات مجلس پیام آور توسعه نخواهد بود. کسانی که رای نمیدهند استمرار شرایط فعلی را خواستارند و راضی به شرایط موجود. رای ندادن بدین معنی است که من این زمین،خوزستان، را دوست ندارم و برای حتی کوچکترین تغییری حرکت نخواهم کرد. باور کنیم در بستر اجتماعی امروز ایران حرکت های پیوسته و آگاهانه در جهت تغییر شرایط بهتری را رقم خواهد زد.

باور کنیم ما کنشگران مدنی هستیم که میتوانیم تاثیرگذار باشیم. خوزستان منبع غنی نعمت های خدادادی است. خوزستان مهد فرزندان غیور این آب و خاک است. اکنون نوبت مردم خوزستان است که به مانند زمان جنگ شجاعت و استقامت و خرد را چاشنی حرکت های مردمی خود کنند.

انتخابات مجلس شورای اسلامی در راه است. برماست که با انتخاب آگاهانه، انتخابی که بر اساس شایستگی های افراد باشد کسانی را برای مجلس دهم انتخاب کنیم که دلسوز استان باشند و در جهت اعتلای استان خوزستان تلاش کنند. تنها راه پیشرفت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی استان همدلی مردم و نخبگان استان است. مردم باید قدر همدیگر را بدانند صفایی که خوزستانی دارد هیچ جای ایران ندارد و آن خونگرمی و مهربانی لر و عرب یا دزفولی ، شوشتری و بهبهانی نمی شناسد. بیایید همه با هم این بار به دور از حب و بغض، به دور از اختلافات ، و به دور از بی تفاوتی به انتخابی برتر امیدداشته باشیم.

پروانه سلحشوری