عـصــر جـنــوب| asrejonoob.ir: دوره ای طلایی اما فراموش شده

حسن گریباوی
آموزگار ابتدایی و کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی

اگر به دامنه سنی رشد کودک توجه بکنیم، سال های ۲ تا ۷ سالگی را تحت عنوان سال های بازی قلمداد می شود که منظور از این عنوان آن است که بازی در این سنین حاکم هست و در محور آموزش قرار می گیرد و کودک در نوع بازی، مهارت های لازم را کسب کرده و هیجانات و خواسته های خود را به نشانه ای خاص ابراز می کند.

بر اساس تحقیقات دانشمندان علوم تربیتی ۷۰ درصد شخصیت دانش آموزان قبل از ۷ سالگی شکل می گیرد و تا پایان ۱۲ سالگی تکمیل می شود. در این سنین نوع برخورد ما با کودک باید به گونه ای باشد که او بتواند مهارت های مورد نیاز سن خود را بدست آورده و با محیط اطراف خود سازگاری مناسب تری را ایجاد کند.

در این بین اگر نوع آموزش هایی که از طریق نهاد علم و تربیت یعنی آموزش و پرورش را رصد بکنیم متوجه خواهیم شد که دوره ای بنام دوره ی پیش از دبستان وجود دارد که از جمله وظایف اصلی آن آمادگی کودک از طریق بازی برای تقویت یادگیری و پرورش خلاقیت و با هدف رشد اجتماعی و تحصیلی کودک برای ورود به مقطع ابتدایی است،

متأسفانه دوره پیش دبستانی با چالش های مهم و ملموس دست و پنجه نرم می کند که قاعده مهم آن بازی و سرگرمی را به یک محیط خشک و سرد تبدیل کرده است برای مثال زمانی که باید در این دوره بچه ها با اصول قصه و بازی آشنا شوند و نحوه گرفتن صحیح مداد برای ورود به عرصه نوشتن و تمرین هایی جهت تقویت دقت و تمرکز را یاد بگیرند، بعلت بودن مربیان ناکارآمدی و سطح تفکر آنها که از دید آنها شاخصه مهم این دوره پرداختن به نشانه ها الفبای فارسی و نوشتن آنها، همچنین ارائه مشق های بی جهت بعنوان تکلیف شب را برای یادگیری مؤثر می دانند، از جهتی دیگر نیز آموزش زبان دوم و عدم اهتمام به زبان مادری برای مثال گفتن banana به جای موز که از آن بعنوان یک جهش تحصیلی و یادگیری برتر نام می برند، بدون شک بازدهی آن فقط سردرگمی هرچه بیشتر دانش آموزان را در پی خواهد داشت و بیشتر اختلالات یادگیری در دانش آموزان نشات گرفته از برخی آموزش های غلط دوره پیش دبستانی است.

آموزش و پرورش ناظر اصلی این امر می باشد و باید نگاهی دقیق به این دوره داشته و کیفیت را قربانی کمیت نکند و با ایجاد یک کمیته تخصصی جهت بر طرف کردن خلاءهای آموزشی در این دوره از جمله عدم به کار گیری نیروهای غیر متخصص مانند مربیان با مدرک های دانشگاهی غیر مرتبط  کار با کودک و برگزاری کارگاه های مناسب برای مربیان از قبیل اصول قصه و قصه درمانی، بازی و راهکارهای آموزشی مرتبط با آن، تفسیر نقاشی، مباحث مربوط به راهبردهای آموزشی نوشتن و مداد گرفتن و امور تربیتی و روانشناسی خاص ورود به مدرسه و… راه را برای برای دانش آموزان و روحیات آنها هموارتر بکنند تا بتوانیم عرصه را برای ایجاد یک مدرسه بدون استرس و محیطی شاد و سرشار از نشاط در ذهن کودکان ایجاد بکنیم که بدون شک با بودن چالش های برشمرده شده تحقق این امر میسر نخواهد شد.

مطالعات نیز نشان می دهند کودکانی که در دوره پیش دبستانی توانایی بیشتری در مدیریت احساساتشان کسب کرده باشند، در آینده و زمانی که وارد محیط آموزشی رسمی تری نظیر مدرسه می شوند، بهتر می توانند با هم سن و سالانشان ارتباط برقرار کرده و در عین حال رفتارهای تؤام با خشم و ناراحتی کمتری نیز از خود بروز دهند.