عصر جنوب/ asrejonoob.ir: داریوش کشاورز: موضوعی که چند صباحی است رسانه ها و محافل مختلف بحث آن را دنبال می کنند و گروهی خواهان حضور زنانند و گروهی آن را به دلایل خاص خود رد می کنند. اما تکلیف چیست در نهایت کدام نظر را باید اجرا کرد؟ حضور یا عدم حضور؟ از آنجا که با تجزیه و تحلیل دلایل موافقان و مخالفان، به راهکار و تصمیم گیری بهتر و روشن تری در این باره دست می یابیم. ابتدا به بررسی اجمالی دلیل مخالفان می پردازم. با بررسی هایی که اینجانب در رسانه ها نسبت به دلایل مخالفان انجام نموده ام، دلیل اصلی آنها حرفهای رکیک و ناپسندی است که در ورزشگاهها در بین برخی تماشاچی نماها زده می شود و در پی آن ممکن است درگیریهایی بوجود آید و آسیب های جسمی و روحی به همراه داشته باشد که در این یادداشت به تفسیر این موضوع می پردازم. آقای آنتونی رابینز می گوید : ” اعمال انسانی به دو دلیل انجام می شود ۱-فرار از درد و رنج ۲- به دست آوردن آرامش و لذت” . انسانها از آنچه برایشان درد و رنج می آورد فراری و گریزانند و به جهتی تمایل دارند که احساس آرامش، شادی و لذت را در آنها به وجود آورد. به همین دلایل است که ورزش، ورزشکار و ورزشگاه در دنیا این همه طرفدار و مشتاق دارد. همانطور که در اکثر کشورهای دنیا به ویژه کشورهای پیشرفته و آرام می بینیم، مردم علاقه زیادی برای تماشای ورزش دارند و هنگام برپایی مسابقات ورزشی عده کثیری به ورزشگاهها روی می آورند. مردم مملکت ما نیز همچون دیگر کشورها دارای چنین علاقه ای هستند که بایست به آن پاسخ مثبت داده شود و با توجه به علم روانشناسی، زمانی که میل و خواسته ای در انسان وجود داشته باشد و در طولانی مدت این میل برآورده نشود تبدیل به عقده می شود و روشن است که عقده چه پیامدهای ناگواری در پی دارد و به سروده معینی کرمانشاهی: ” نگه کن عقده در هم فشرده/ چه خواهد کرد با روحی که مرده “. ممکن است عده ای خرده گیرند که فقط همین یک مشکلمان باقی مانده است؟ اگر زنها به ورزشگاه بروند همه مشکلات حل می شود؟ در جواب باید گفت: همین یکی، یکی های زیادی است که به آنها کم توجهی شده و می بایست یکی یکی حل شود.و این موضوع هم به سهم خود تاثیر خود را دارد اما موضوع بسیار مهم دیگری که باید به آن پرداخته شود، فرهنگ سازی حضور افراد در ورزشگاهها می باشد. همانطور که در تلویزیون و یا حضور در ورزشگاههای خارجی دیده اید، در ورزشگاههای آنان بدون هیچ گونه فنس کشی، تا فاصله بسیار نزدیکی به زمین، ردیفهای صندلی وجود دارد وتماشاچیان اعم از زن و مرد و کودک، با حفظ احترام یکدیگر، به تشویق تیم های خود می پردازند. چرا ما آنگونه نباشیم؟ اگر ما به خود احترام نگذاریم چگونه انتظار داریم که به ما احترام بگذارند؟ توقع داریم دیگران با چه دیدی به ما بنگرند؟ به سروده شاعر: ” تو را در چشم من مقدار بیش است/ ولیکن حرمت هرکس به خویش است”. اگر جمعیت کشور ایران حدود ۸۰ میلیون نفر باشد، حدود نیمی از این جمعیت زنان جامعه هستند و اگر از ۴۰ میلیون نفر زنان،دست کم نیمی از آنها موافق حضور زنان باشند. و حتی در نگاه سختگیرانه تر اگر از ۲۰ میلیون نفر موافق فرض کنیم ۱۰ میلیون نفر هم کودک هستند و چندان قدرت تصمیم گیری مناسبی ندارند، باز ۱۰ میلیون نفرعاقل وبالغ هستند که خواهان حضور زنان در ورزشگاهها هستند. می ماند عده ای که مخالف حضور هستند. آنان هم حق دارند به دلیل مخالف بودن، هیچگاه در ورزشگاهها حضور نیابند و کسی آنها را به اجبار به ورزشگاهها وارد نمی کند. نکته دیگر اینکه این موضوع، از موضوعات به نظر پذیرفته شده ای است که نباید وقت و انرژی مردم و دولت را زیاد به پای آن بگذاریم و سالها برای انجام دادن یا ندادن آن هزینه و وقت صرف کنیم. باید این موضوعات را سریع حل کنیم و از آن بگذریم و وقت و پتانسیلهای مملکت را برای امور مهم دیگر نیز به کار گیریم و ذخیره کنیم. همانطور که مطلعیم همواره راهپیماییهای گوناگونی در کشور انجام گرفته است و در بسیاری از آنها شاهد حضور میلیونی مردان و زنان این مرز و بوم در کنار هم بوده ایم و این تجمعات بدون هیچگونه مشکلی به پایان رسیده است و در مقیاس کوچکتر، سینماها نیز گونه دیگری از اجتماعات مردمی است. بنابراین بعید به نظر می رسد با حضور زنان در ورزشگاهها مشکل خاصی بوجود آید چرا که بسیاری از تماشاچیان از میان همان راهپیمایان و تماشاچیان سینماها هستند. از سویی نیروهای امنیتی و انتظامی کشور مقتدری همچون ایران، توان اداره، مدیریت و حفظ امنیت چنین اجتماعات ورزشی را دارند. و اما هرکس نیز، که فکر میکند حضورش در چنین مکانی مناسب نمی باشد، می تواند حضور نیابد و هرکس هم که می رود باید با این علم برود که ممکن است خطر یا مشکلی هم پیش آید و به خواسته خود به چنین مکانی وارد می شود. اما اگر این امر محقق شود چه نتایجی را به همراه دارد؟ ۱-زنان با حضور خود در ورزشگاه، از انرژی مثبت بیشتری برخوردار می شوند. زنانی که شادابتر و پرانرژی تر باشند، به تمامی امور زندگی خود بهتر رسیدگی میکنند از جمله شغل، همسرداری، فرزند داری، خانه داری، برخورد با دوستان، امور تحصیلی خود یا فرزندان و … بهتر رسیدگی میکنند. ۲-از لحاظ فرهنگی اگر این موضوع را منطقی و عاقلانه حل و فصل کنیم و برای انجام آن به یک تعامل برسیم مسلما در رفتار عموم ما اثر خواهد داشت و زمینه ساز این می شود که در دیگر مسائل هم اینگونه برخورد کنیم و آرام آرام با چنین رویکردی رفتارهای منطقی به یک موضوع نهادینه شده در فرهنگ ما تبدیل می شود. ۳-از لحاظ سیاسی: وقتی که مردم و به ویژه زنان ببینند که به خواست آنان احترام گذاشته می شود باعث همراهی و همدلی بیشتری با سیاستهای نظام می گردد. ۴- از لحاظ اقتصادی: جامعه ای که دارای شادی و نشاط بیشتری باشد، روحیه و انگیزه بالاتری برای فعالیتهای اقتصادی دارد. ۵-حضور و حمایت افراد مورد علاقه ورزشکاران (مادر، همسر، خواهر و…) در ورزشگاه می تواند انگیزه مضاعفی به ورزشکاران بدهد که ممکن است با داشتن روحیه و انرژی بیشتر منجر به تغییر نتیجه یک مسابقه مهم ملی بینجامد. ۶-حضور زنان در ورزشگاهها می تواند زمینه ساز کسب امتیاز میزبانی مسابقات مهم بین المللی گردد که امکان معرفی و شناخت بهتر کشور به جهانیان و به تبع منافع اقتصادی زیادی نیز به دنبال خواهد داشت. و اما می بایست در مورد این موضوع یک نظرسنجی عمومی از زنان به عمل آید و برای اینکه رسانه های مخالف و موافق این موضوع، این نظرسنجی را زیر سوال نبرند بهتر است این نظرسنجی به شکل دیگری باشد؛ گویند بهترین راه حل مسائل، روبرو شدن با آن است و بهترین نظرسنجی این است که یک مسابقه دوستانه فوتبال بین دو تیم مهم یا نسبتا مهم انجام شود و در آن حضور تماشاچیان زن نیز آزاد باشد و اگر حضور همزمان زنان و مردان فعلا مقدور نیست، در آن مسابقه فقط زنان اجازه حضور داشته باشند و در نتیجه درصد حضور زنان تعیین کننده میزان علاقه مندی آنها به حضور در ورزشگاهها است و نتیجه نظر سنجی را عملا مشخص می کند. به منظور اجرایی شدن این خواسته به نحو احسن، رفتار آحاد جامعه و به ویژه تماشاچیان تاثیر بسزایی دارد. بیاییم با عملکرد شایسته و جامعه پسند، فرهنگ و ادب ایرانی را به جهانیان نشان دهیم.البته در این راه، حمایت دولت و نهادهای ذیربط نیز لازم و ضروری می باشد. چرا که از افتخارات و ارزشهای نظام مقدس جمهوری اسلامی، توجه به خواست مردم است. در پایان بنده حضور خود را در هر مناظره عمومی برای دفاع از این خواسته اجتماعی اعلام می دارم.