عصر جنوب: رضا کرمزاده در باشگاه روزنامه نگاران مسجدسلیمان نوشت: حدود ساعت هفت صبح بود. توی مسیر جاده مسجدسلیمان به اهواز. ده پانزده کیلومتری را با احتیاط طی کرده بودم. چند متری از تنگ معروف، یکی از ایستگاه هایی که هر از چندگاهی متأسفانه باعث و بانی مرگ عزیزانی از دیارمان می شود و گوش کسی هم بدهکار نیست. انگار جان انسان ها و یا بهتر بگویم شهروندان مسجدسلیمانی کالای بی ارزشی است که از این همه مرگ و میر خم به ابروی مسئولی نمی افتد. البته اگر این همه تلفات و حوادث دل خراش در هرجاده دیگری از کشور رخ می داد حتی می توانست هر وزیر را سلب صلاحیت نماید و هر مدیرکل را برکنارکند. بگذار و بگذریم. از دور متوجه واژگون شدن یک پژو شدم. نزدیک که رفتم متوجه شدم خودرو متعلق به دفتر امام جمعه مسجدسلیمان است. جویای حال ایشان شدم راننده با اضطراب می گفت حال ایشان خوب است ولی ظاهر ماشین نشان از این نداشت. برای لحظاتی دلم لرزید. خوف برم داشت. اما پس از تماس تلفنی با ایشان به صحت سلامت ایشان مطمئن شدم.

واقعاً خدا رحم کرد و خطر مرگ از یک قدمی ایشان گذشت. به راستی حرف من و امثال من با مسئولین ارشد استان، جناب استاندار، مدیرکل راه و شهرسازی. حرف من با وزیر راه و شهرسازی این است: تا کی باید شهروندان مظلوم مسجدسلیمانی در این مسیر قربانی بدهند. چند خانواده باید رخت غم عزیزان خود را به تن کنند تا آفایان تلنگری به خود بزنند و جاده اهواز – مسجدسلیمان را چهار بانده کنند. چندخانواده باید عزیزان و فرزندان خود را از دست بدهند نا جاده میان بر مسجدسلیمان به اهواز سرانجام پیدا کند. آیا این همه خون ها و کشته های خانمانسوز در این مسیر کافی نیست.

آقایان لطفاً از خواب بیدار شوید و کار را با دلسوزی و تعهد انقلابی از مرحله شعار به عمل درآورید و کار را به سرانجام برسانید. هر چند اتفاق امروز به واسطه ریخته شدن گازوئیل در جاده بوده اما جاده اهواز – مسجدسلیمان یک قتلگاه است.