مجتبی گهستونی گفت: آبشار «ملار آهنی» از دو شاخه «آب شور» و «آب تلخ» سرچشمه می گیرد که این دو نیز از کوه «آسماری» سرچشمه می گیرند. ملار آهنی پس از پیوستن به رودخانه ای به نام «دوسرون» و «آب شیرین گرگر» به کارون می ریزد. ضمن اینکه ملار آهنی به خاطر شور بودن جنبه درمانی دارد.

وی عنوان کرد: آبشار ملار آهنی با ارتفاع چهار متر در ۱۰ کیلومتری شهر هفتکل و ۵۰۰ متری روستای شور باریک قرار دارد که از آب تلخ آن برای کشاورزی هم می توان استفاده کرد. ضمن آنکه این آبشار یکی از تفرجگاه های مردم شهرستان هفتکل است.

گهستونی افزود: عمق حوضچه آبگیر ملار آهنی که به ۱۰ متر هم می رسد مناسب برای شنا است. در ضمن در پائین دست آن یک چشمه آب شیرین دایمی وجود دارد. در بالا دست همین آبشار یک دره بسیار زیبا با نیزارهای بلند وجود دارد که این آبشار به طور دایمی جاری است و تابع زمان خاصی نیست.

دبیر انجمن دوستداران میراث فرهنگی خوزستان افزود: ارتفاعات این منطقه  غنی از گچ و آهک است و جدای از نفتخیز بودن، از این حیث در سطح خوزستان معروف است.

وی تصریح کرد: وجود پوشش گیاهی از جنس درختان نخل و نی به همراه آبگیری زیبا در کنار آبشار، مناظر زیبایی ایجاد کرده است. دسترسی به این آبشار از طریق جاده هفتکل به باغ ملک، جاده مسجد سلیمان، پس از امامزاده شهسوار، روستای سورباریک امکانپذیر است این در حالی است که وجود ارزش های زمین شناسی باعث ایجاد یک موقعیت مناسب ژئوتوریستی شده است.

گهستونی در خصوص فعالیت کارخانه سنگ شکن در محدوده این آبشار گفت: سال ۸۸ مجوز احداث کارخانه سنگ شکن بدون در نظر گرفتن ملاحظات زیست محیطی در بالادست آبشار صادر شد. آن زمان شهرستان هفتکل اداره حفاطت محیط زیست مستقل  نداشت.

سخنگوی انجمن دوستداران میراث فرهنگی خوزستان ادامه اد: همزمان با شروع فعالیت سنگ شکن و ورود گل و لای به رودخانه منتهی به آبشار، حیات آبزیان با خطرات بسیار جدی مواجه شد. پس از چند سال دوندگی و شکایت مکرر چندماهی است که حکم تعطیلی کارخانه داده شده است.

وی گفت: اهالی منطقه امیدوارند بازگشایی این کارخانه سنگ شکن مجددا صورت نگیرد چرا که وجود این واحد صنعتی بدون در نظر گرفتن تبعات زیست محیطی در بالا دست آبشار، باعث از بین رفتن تدریجی یکی از مناظر طبیعی وجاذبه های گردشگری شهرستان هفتکل می شود.

هفتکل شهری است در استان خوزستان که در ۱۳ اردیبهشت ۱۳۰۶ خورشیدی با به نفت رسیدن چاه شماره یک در دشت طوف سفید، دومین شهر نفتی ایران لقب گرفت و نامش را هفتکل گذاشتند. برخی به اشتباه نام این شهر را هفتگل می خوانند که درست نیست.

این شهر از لحاظ جغرافیایی تقریبا در مرکز استان خوزستان قرار دارد. این شهر تا اهواز مرکز استان خوزستان ۹۰ کیلومتر، تا رامهرمز ۳۵ کیلومتر تا باغملک ۳۹ کیلومتر تا مسجدسلیمان ۸۰ کیلومتر، تا ایذه ۸۵ کیلومتر و تا شوشتر نیز ۱۰۰ کیلومتر فاصله دارد.

کنسرسیوم نفتی دارسی در حدود سال ۱۳۰۶ خورشیدی در این شهر ساختمانهای بسیاری را برای کارشناسان انگلیسی و کارگران بومی خود بنا نهاد. در بافت این منازل مسکونی ساختمانهای آموزشی، سینما، باشگاه، استخر، درمانگاه و بیمارستان و آتش نشانی ساخت شد.