دوره ی بی مهری شده.دلم برای خودمان می سوزد برای احساسمان که قرار است روزی در صندوق غبار گرفته ی روزگار بلااستفاده بماند.قطعا روزی را خواهیم دید که واژه های مهر و محبت به خاطرات بپیوندند و جزو کلماتی شود که در طول تاریخ منفسخ شده شاید هم مثل واژه “قانون” معنی جدیدی پیدا کند.
سال های خیلی زیادی از عمرم نمی گذرد اما آن روزها را خوب یادم می آید که در هر شرایطی همسایه ها چه بی منت به هم کمک می کردند.خوب به یاد دارم در هیچ خانه ای بسته نبود.حیاط بزرگ خانه مان هیچوقت خالی نبود.یادش به خیر فکر کنم آن روزها هیچ سفره ای خالی نبود و هیچ همسایه ای با شکم خالی نمیخوابید.من به یاد آن روزها تا به حال ده ها بار فیلم “مهمان مامان” را تا پایان دیدم .دست مریزاد مهرجویی عزیز که ما را بار دیگر به آن روزها بردی.
اما امروز…کم مهر شدیم.خودخواه شدیم.دیگران را نمیبینیم.و دردناک است این همه بی مهری،وقتی مجبور میشویم برای فراموش نکردن هم مستند بسازیم برای آموزش یاری به هم فیلم بسازیم و فرهنگ سازی کنیم.مگر خوب بودن فرهنگ سازی و آموزش می خواهد؟ خوب بودن و مهرورزی، عشق میخواهد.بزرگترین پیامی که از قیام و شهادت سالارمان حسین(ع) یاد نگرفتیم .افکارم به هم ریخته و متلاطم شده است.
دقیقا نمیدانم امروز چندمین مستندی بود که دیدم و چندمین سرپرست خانواده، که با وجود خدمت هایی که به مردم ،تلوزیون و سینمایمان نمود از چشممان پنهان ماند و درد کشید.تا کی قرار است بانیان افتخارمان بی صدا در خود بشکنند و نجواهای خاموش شوند.
امروز که آسمان و زمین بوی سیدالشهدا را می دهد بیاید دست هم را با محبت بفشاریم شاید قسمتی از پیام حسین(ع) که عشق و محبت بوده تحقق یابد.
و یادمان باشد اگر روزی از روی خودخواهی و برای به کرسی نشاندن خواسته هایمان از پیام آزاد اندیشی حسین(ع ) سخن گفتیم، مبارزه با ظلم به ستم دیدگان و مهم تر از همه عشق ورزی را نیز فراموش نکنیم.تا دیگر امثال اصغر شاوردی  از بی توجهی اطرافیان با درد و رنج و دل شکسته از پا نیفتند.

نسترن بهداروند
۳۰مهر۱۳۹۴