۱۱۱ سال پیش در پنجم خردادماه ۱۲۸۷ وقتی کنسرسیوم دارسی بریتانیایی در جریان عملیات حفاری در منطقه نفتون مسجدسلیمان، به نفت رسید، توجه ها به استان خوزستان و منابع عظیم نفتی آن منعطف شد.

حفاری های ها برای اکتشاف نفت در دیگر نقاط کشور نیز صورت می گرفت و بزرگترین میدان نفتی کشف شده کشور به نام میدان نفتی اهواز در سال ۱۳۳۶ با ظرفیت ۶۵/۵ میلیارد بشکه نفت و تولید روزانه حدود ۸۰۰ هزار بشکه به ثبت رسیده بود و پس از آن میدان نفتی گچساران با ۵۲/۹ میلیارد بشکه درجا رتبه دوم را در اختیار داشت.

اما حسن روحانی در جریان سفر روز یکشنبه ۱۹ آبانماه خود به یزد، خبر از کشف میدان بزرگ نفتی در استان خوزستان داد.

سید صالح هندی، مدیر اکتشاف وزارت نفت در بیان جزئیات این اکتشاف بزرگ، مساحت این میدان را ۲۴۰۰ کیلومتر مربع (از بستان تا امیدیه) در استان خوزستان عنوان کرد که ظرفیت درجای آن ۵۳ میلیارد بشکه نفت است.

به این ترتیب اولین و دومین میدان بزرگ نفتی کشور در خوزستان هستند و دیگر میادین نفتی این استان نیز در رده های بعدی هستند.

اگر تعداد میادین نفتی خوزستان و میزان نفت برداشت شده در روز و همچنین درآمد حاصل از آن را روی محاسبه کنیم، روی کاغذ، استان خوزستان و به ویژه شهرهای نفتخیز آن باید در بهترین شرایط زیرساختی و رفاهی برای مردم باشد و همه آروزی زندگی در این استان را داشته باشند اما متاسفانه واقعیت کاملا خلاف آن را ثابت می کند.

استان خوزستان که شهرهای آن روی دریای عظیمی از ثروت خدادادی قرار گرفته اند، در حسرت ابتدایی ترین زیرساخت های یک شهر مانند فاضلاب، آسفالت مناسبت، آب آشامیدنی سالم، امکانات رفاهی و… قرار دارند و تنها محصول آنها از نفت، آلایندگی های زیست محیطی و بیمارهای است.

اعلام خبر کشف میدان نفتی در خوزستان شاید، بی شک یک دستاورد بزرگ و استراتژیک برای کشور محسوب می شود که شاید موجب خوشحالی مردم در استان های دیگر نیز شد اما مردم خوزستان که دهه هاست خیری از نفت در زندگی و شهر خود ندیده اند، نگران آلایندگی های بیشتری هستند که قرار است تحمل کنند.

کافی است چند روزی را صرف گشت زدن در شهرهای نفتخیز و روستاهای خوزستان بزنید تا معنای واقعی محرومیت را به صورت مشهود ببینید و درک کنید که خوزستانی ها از کشف میدان نفتی جدید نه تنها خوشحال نیستند بلکه در خوشبینانه ترین حالت، با بی تفاوتی و ناامیدی از کنار آن می گذرند.