گرچه در گوشه و کنار اقداماتی برای آبادانی هر چه بهتر و بیشتر این شهرستان صورت گرفته و خواهد گرفت، اما خرمشهر نیاز به زیرساخت‌هایی در تام زمینه‌ها دارد که نیازمند تدبیر و تفکرهای بسیار برای رسیدن به یک شهر مدرن و قابل سکونت است.

در حوزه ورزش این شهرها مدت‌ها رنگ خاموشی به خود گرفته و اگر در گوشه و کنار نیز اتفاقاتی خوبی رخ می‌دهد به همت شخص ورزشکاران یا سازمان‌ها و کارخانجاتی‌ست که شاهرگ حیاتشان را در این منطقه جریان دارد.

از جمله این اقدامات، ساخت ورزشگاه مدرن و جدیدالتأسیس خرمشهر است که قصد داریم در این گزارش بر چگونگی و چرایی ایجاد آن بحث کرده و از بُعد کارشناسی بر این موضوع بنگریم.

صد البته که باید دست متولیان و تصمیم‌گیرندگان بر ساخت این ورزشگاه را فشرد که بی‌چشم‌داشتی این حرکت رو به جلو و شایسته را برای خرمشهر به انجام رساندند که باعث شد تا در روزی که یُمن یک پیروزی بزرگ در این شهر جشن گرفته خواهد شد، چشم ایران‌زمین به این نقطه معطوف شود و فینال جام حذفی فوتبال کشور همه ساله در این وزرشگاه برگزار شود.

این ورزشگاه دارای ویژگی‌هایی‌ست که کمتر استادیوم ورزشی در ایران آن را داراست و قطعاً شایستگی این مردمان نجیب بیش از این‌هاست و این تنها گوشه چشمی به صبر و استقامت فداکاری‌های خرمشهری‌هاست که در این موضوع هیچ شکی نیست.

اما نظرات پراکنده‌ای که درباره ساخت این ورزشگاه وجود دارد، حاکی از یک اشتباه محاسباتی بزرگ دارد که هم‌اکنون نیز ادارات، ارگان‌ها و نهادهای تصمیم‌گیری در خرمشهر را مورد چالش قرار داده و هیچ ارگانی حاضر به تحویل گرفتن این ورزشگاه نیست به دلایلی که در ادامه این گزارش به آن اشاره خواهد شد.

خرمشهر مدت‌هاست تیم فوتبالی در سطح کلان ورزش ایران نداشته، و اندک تیم‌هایی که در این شهر حضور دارند، شاغل در لیگ‌های استانی و شهرستانی هستند و توان اجاره این ورزشگاه و بازی در آن را ندارد، چراکه این‌گونه تیم‌ها اغلب در زمین‌های چمن معمولی مسابقات خود را برگزار می‌کنند، زیرا بازی در چنین ورزشگاهی قطعاً در توان آنها و به‌صرفه نیست.

وقتی در شهری تیمی نباشد که مسابقات خود را در این ورزشگاه برگزار کند، خود به خود از این مکان ورزشی رو به انزوا و فرسودگی خواهد رفت.

همچنین این ورزشگاه در مکانی تأسیس شده که امکان دسترسی مردم خرمشهر نیز به آن سخت است، چراکه در بیابانی بی‌آب و علف کمتر کسی رغبت به حضور و انجام یک فوتبال شاداب خواهد داشت.

از طرف دیگر شهر آبادان نیز که در مجاورت این شهرستان حضور دارد، دارای تیم‌های کشوری و استانی زیادی است و این شهر می‌توانست مشتری خوبی برای این ورزشگاه و تأمین بخشی از هزینه‌ها باشد، اما موقعیت مکانی این ورزشگاه این اجازه را برای استفاده شهر آبادان سلب کرده است.

این ورزشگاه را می‌شد در بین دو شهر که دارای زمین‌های بسیاری نیز است تأسیس کرد که مردم هر دو شهر بتوانند از آن برخوردار و دسترسی به آن نیز آسان شود.

جدا از موقعیت مکانی این ورزشگاه، هزینه‌ای بالغ بر ۹۰ میلیارد تومان بابت ساخت آن هزینه شده که می‌شد با این مبلغ، چندین زمین چمن ایده‌آل و چند سالن چندمنظوره را ساخت و در اختیار جوانان ورزشکار و ورزش‌دوست خرمشهری قرارداد، حتی می‌توانست ورزشگاه پیر جهان‌آرای خرمشهر را احیا کرد، ورزشگاهی که در قلب خرمشهر است و خاطرات بسیاری را در خود نهفته دارد.

حال که این ورزشگاه ساخته شده است نیز تمامی نهادهای تصمیم‌گیری و اجرایی در خرمشهر از تحویل گرفتن این ورزشگاه و هزینه‌های تعمیر و نگهداری آن طفره می‌روند، به ویژه اداره ورزش و جوانان این شهرستان که طبق عرف و قانون باید متولی این ورزشگاه باشد، توان نگهداری از آن را ندارد.

این ورزشگاه حدود ۳۰ نیروی انسانی برای کارهایی از قبیل حراست، برق، چمن و… نیاز دارد که اگر بخواهیم مبلغ دستمزد ماهانه این افراد را بر مبنای یک میلیون تومان بگذاریم، ماهیانه ۳۰ میلیون و سالانه ۳۶۰ میلیون تومان برای اداره ورزش و جوانان شهرستان خرمشهر هزینه خواهد داشت، در حالی که بودجه مصوب این اداره در سال چیزی حدود ۱۰ میلیون تومان است!

حال آیا معقول است برای برگزاری سالانه فقط یک دیدار آن هم دیداری که هیچ ربطی به فوبتال خرمشهر ندارد، این همه هزینه صرف شود؟

کاش پیش از انجام این حرکت پسندیده اما غیر کارشناسانه با اهالی ورزش این شهرستان نیز مشورتی می‌شد تا امروز چنین چالشی قلب دلسوزان را نسوزاند، خرمشهر نیازهای بسیاری را در حوزه‌های مختلف دارد اما باید این نیازها را شناخت و مکان و زمان مشخصی برای آن تعریف کرد و بر روی اصول گام برداشت.

نگرانی همه ما این است که ورزشگاه پنچ مهر آبادان، این بار در خرمشهر رونمایی شود و سال‌ها بعد تمامی نهادها را دچار چالش در دو دوراهی تخریب یا تعمیر قرار دهد.

باید با چشمان باز به خرمشهر خدمت کرد، شهری که نه فقط با چشمان باز، بلکه با قلب‌های آکنده از عشق میهن تا پای جان ایستاد و قامت خم نکرد، امروز انتظار دارد تا تن نحیفش مورد لطف هر چند ناچیز قرار گیرد.

==============
گزارش: علی دایلی

عصر جنوب را در در تلگرام دنبال کنید… (کلیک کنید)